Zaburzenia odżywiania – anoreksja – jakie są objawy anoreksji u dzieci i dorosłych?

Nasilenie występowania zaburzeń odżywiania obserwuje się od drugiej połowy XX wieku. Podłoże jadłowstrętu psychicznego (anoreksji) i bulimii jest wieloczynnikowe. Obejmuje uwarunkowania biologiczne, osobowościowe i społeczno-kulturowe. Promowanie w mediach szczupłej sylwetki i wysportowanej budowy ciała, jako synonimu atrakcyjności, która pomaga w osiągnięciu życiowego sukcesu sprzyja (w pewnych okolicznościach) wystąpieniu objawów anoreksji. Gdy dołączy się do tego zachętę do nieograniczonego posiadania i konsumpcji różnych dóbr (m. in. jedzenia) obecną we współczesnym społeczeństwie, wówczas otrzymamy zachowania typowe dla bulimii.

Anoreksja – objawy zaburzeń odżywiania

Pierwsze objawy anoreksji pojawiają się na ogół w okresie dojrzewania, między 14, a 18 rokiem życia, a bulimii między 18, a 25 rokiem życia. Zdecydowanie częściej zaburzenia odżywiania dotyczą dziewcząt (kobiet), niż chłopców (mężczyzn). Początek choroby może być różny, ale zwykle poprzedza go zdarzenie, w którym młoda osoba spotyka się z nieprzychylną uwagą otoczenia na temat swojego wyglądu lub sama zaczyna krytycznie odnosić się do swojego ciała i porównywać z innymi. Poprawę samopoczucia oraz zmianę sylwetki próbuje osiągnąć wprowadzając dietę, zmieniając nawyki żywieniowe (np. wybierając wegetarianizm) i oddając się intensywnym ćwiczeniom fizycznym. Problem zaczyna się wtedy, kiedy powyższe działania zaczynają organizować całe życie, utrata wagi do wyznaczonego poziomu nie przynosi spodziewanej satysfakcji, a ciało i jego potrzeby stają się wrogiem.

Na obraz chorobowy anoreksji składa się utrata masy ciała, która prowadzi do wagi przynajmniej o 15% niższej od prawidłowej wagi (liczonej odpowiednio dla wieku i wzrostu). Spadek wagi uzyskiwany jest nie tylko przez ograniczanie ilości spożywanych posiłków i ich kaloryczności, ale też podejmowanie częstej aktywności fizycznej lub stosowanie środków ograniczających łaknienie. Myślenie osoby chorej na anoreksję zdominowane jest przez koncentrację na jedzeniu, unikanie „tuczącego pokarmu”, przymus kontrolowania pór i ilości przyjmowanego pożywienia oraz lęk przed przytyciem. Towarzyszy temu nieadekwatne spostrzeganie swojego ciała, jako grubego lub otyłego. Jeśli utrata wagi jest znaczna, może dojść do zaniku miesiączki.

W wyniku głodzenia się z czasem dochodzi też do zaburzeń somatycznych. Ich przejawem jest m.in. zwolnienie pracy serca, spadek ciśnienia i temperatury ciała, zaburzenia elektrolitowo-metaboliczne, obrzęk rąk i nóg, wypadanie włosów, pojawienie się na ciele meszku (lanugo), suchość skóry, osłabienie siły mięśni, stany zapalne żołądka i jelit z bólami brzucha, zaburzenia gospodarki tłuszczowej.

Z powodu powyższych powikłań anoreksję zalicza się do zaburzeń o wysokim ryzyku śmiertelności, a jej leczenie wymaga udziału psychoterapeuty oraz lekarzy różnych specjalności (np. endokrynologa, psychiatry).

Zaburzenia odżywiania u dzieci i dorosłych

Problemy z jedzeniem często współwystępują z problemami w relacjach. Mają one wspólny mianownik, którym jest trudność w otworzeniu się i przyjęciu dobrych rzeczy istniejących poza nami. Oznacza to, że na poziomie psychicznym odpowiednikiem trudności w jedzeniu jest trudność w przyjęciu do swojego umysłu innych osób, jako dobrych, wspierających i pomocnych.

W anoreksji osoba skupia swój wysiłek na kontrolowaniu wagi, a motywuje ją do tego lęk przed przytyciem. Poprzez wagę próbuje również kontrolować swój umysł. I chociaż stan idealnej szczupłości staje się celem, nigdy nie może zostać osiągnięty. Osoba czuje, że musi nadal tracić na wadze, ale nie jest świadoma, dlaczego tak naprawdę to robi. Rolą terapii jest poszukiwanie i analizowanie nieświadomych, czyli ukrytych motywów, które leżą u podłoża anoreksji i popychają do zachowań, które narażają zdrowie i życie.

Leave a Comment

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.