Bulimia należy do zaburzeń odżywiania i charakteryzują ją powtarzające się epizody gwałtownego, niepohamowanego objadania się. Zanim rozwiną się pierwsze objawy jedzenie (zwłaszcza to, które bardzo smakuje) wykorzystywane jest do regulowania emocji – obniżenia psychicznego napięcia, usunięcia emocjonalnego dyskomfortu lub poradzenia sobie z uczuciem odtrącenia, czy samotności. Jedzenie pozwala nie tylko złagodzić nieprzyjemne doznania, ale dostarcza też przyjemności i jest formą nagradzania siebie. Może stać się stałą metodą radzenia sobie wówczas, gdy inne sposoby zawodzą lub są niedostępne – np. gdy nie można liczyć na wsparcie najbliższego otoczenia.
Bulimia objawy
W bulimii pierwsze objawy występują nieco później niż w anoreksji – zazwyczaj między 18, a 25 rokiem życia. Oprócz stałej koncentracji uwagi na jedzeniu, której towarzyszy powracająca potrzeba przyjmowania dużych ilości pokarmu naraz, pojawia się też próba odwrócenia skutków swojego postępowania.
Bulimia przyczyny
Jakie są przyczyny bulimii? Napady objadania się rodzą lęk przed przytyciem i konieczność pozbycia się wewnętrznego „ciężaru”. Wzbudzają one niechęć do siebie, poczucie winy i wstydu z powodu utraty kontroli nad impulsami dot. jedzenia. Sposobem „oczyszczenia siebie” i powrotu do „dobrego samopoczucia” staje się prowokowanie wymiotów, stosowanie środków przeczyszczających lub preparatów ograniczających łaknienie, wprowadzanie okresowych głodówek. Niekiedy kompensowanie zachowań związanych z nadmiernym jedzeniem ogranicza się do prób zapanowania nad sobą poprzez „poszczenie” i wzmożoną aktywność fizyczną (ale bez wywoływania wymiotów). Jednak z powodu stosowania okresowych głodówek, bulimia może niekiedy przechodzić w epizod anoreksji.
Cykl naprzemiennego objadania się i przeciwdziałania konsekwencjom swojego działania z czasem przybiera na sile. Oznacza to, że napady zdarzają się częściej, a osoba może w mniejszym stopniu zwracać uwagę na rodzaj i ilość spożywanego jedzenia. Jedzenie pokarmów o wysokiej kaloryczności (bo takie są najczęściej wybierane) odbywa się w ukryciu i tajemnicy przed innymi. Stanowi obszar życia starannie oddzielony od innych, a przez to mniej lub później zauważalny przez otoczenie.
Bulimia skutki
Osoba cierpiąca na bulimię zwraca dużą uwagę na swoją wagę i wygląd. Postrzega siebie w zniekształcony sposób, co sprawia, że cielesność jest stale w centrum zainteresowania. Boi się przytycia, ma pretensje do siebie z powodu niemożności kontrolowania swoich impulsów, a to negatywnie wpływa na jej samoocenę. Często obserwuje się, że bulimii towarzyszy pewien układ cech osobowości, na który składa się impulsywność, chwiejność emocjonalna, skłonność do perfekcjonizmu oraz trudność w tolerowaniu i modyfikowaniu nieprzyjemnych stanów związanych z frustracją, lękiem, czy bólem.
Bulimia, chociaż ma podłoże psychologiczne, wywołuje szereg powikłań o charakterze somatycznym. Prowokowanie wymiotów i biegunek prowadzi do niedoborów potasu, fosforu i chloru w organizmie, które sprzyjają występowaniu zaburzeń rytmu serca. Inne skutki bulimii to obrzęk ślinianek przyusznych, ubytki i próchnica zębów oraz nadżerki w okolicach dziąseł, nadżerki i owrzodzenia w obszarze układu pokarmowego. Częste jest też poszerzenie żołądka.
Bulimia leczenie
Leczenie bulimii w dużym stopniu opiera się na psychoterapii (indywidualnej i rodzinnej). Celem psychoterapii jest pomoc nie tylko w zrozumieniu mechanizmu zachowania bulimicznego, ale też wzmocnienie zdolności do przeżywania i radzenia sobie z różnymi emocjami oraz poznanie nieświadomych powodów stojących za chorobą. Czasem wskazana jest również farmakoterapia.